Na de eerste pagina van mijn blog heb ik niets meer getypt. Niet dat er niets gebeurde, er gebeurde juist heel veel de laatste maanden.
Nu zit ik te denken ga ik mijn verhaal vanaf het begin vertellen of begin ik halverwege…. voor mensen die mij kennen, kent het begin verhaal al. Vind het daarentegen belangrijk dat meerdere mensen weten hoe het zit, hoe het ontstaan is. Om voor zichzelf erkenning te vinden of voor iemand in de omgeving. Moet er wel aan wennen eerlijk gezegd om over mijzelf te praten. Tegenover familie en vrienden heb ik er geen moeite mee, al zullen zij dit ontkrachten, (vind anderen namelijk belangrijker dan mezelf) naar de buitenwereld toe vind ik het wel een ding om over te praten. ‘Mam’: zegt mijn dochter, ‘hoe kunnen mensen het begrijpen waarom je een stichting hebt opgericht als je niet over jezelf praat? Jij zelf bent nl je eigen reclamebord’. Daar heeft ze een goed punt, blijft het nog moeilijk. Op Facebook begin ik er al een beetje mee om te oefenen maar dan nog. Op internetsite kan iedereen het lezen. Niet dat ik geheimen heb hoor over mijn ziekte of mijn persoontje zelf. Heb altijd het gevoel dat ik nog weinig te klagen heb als je andere zieken ziet of andere ellende. Heb een lieve man en kinderen die mij steunen, ook mijn lieve moeder en familie helpen en steunen waar ze kunnen. Maar kan ook niet buiten mijn vriendinnen om, ondanks hun eigen dingen staan ze allemaal klaar als ik hulp nodig heb.
En wat te denken van buren, kennissen, dorpsgenoten etc., iedereen steunt of helpt waar ze kunnen. Het is zo mooi om te voelen dat je niet alleen staat.
Wat heb ik dan te klagen, besef me heel goed dat ik toch een rijk mens ben met zoveel liefde om me heen.
En daarom vind ik het lastig om mezelf te laten zien. Moet nu toch maar uit de schaduw komen en de raad van mijn dochter opvolgen. En mijn lef tonen voor het goede doel.
De ziekte heeft mij veranderd, niet van geest maar lichamelijk en mijn uiterlijk ook. Als ik het durf zal ik een foto plaatsen van net voor de opvlamming (ziekte actief) en nu.
Ben geen schrijver, dus kromme zinnen en spellingfouten zullen er zijn. Het zal geen hoogstaande blogs worden. Maar wel zoals ik zelf ben, eerlijk en recht uit het hart. Dat kan soms confronterend zijn, vind toch dat als je de mensen wilt bereiken, en dat is wat het grootste doel is, ik me moet blootgeven. Figuurlijk gezien dan he….Hahahahaha
Mijn blogs zullen niet perfect zijn, dat ben ik ook gelukkig niet.
U mag ten alle tijden reageren op de blogs, graag zelfs.
De volgende blog ga ik bij het begin beginnen. Terug naar 2012, het jaar dat zo mooi begon…. Waarom? Dat zult u in de volgende blogs kunnen lezen.
Liefs Roelie
