Alle begin is moeilijk

Zit te denken hoe te beginnen. Wil geen dagboek maken van mijn blog, dat gaat me toch niet lukken. Elke dag iets schrijven. Niet dat ik niets te zeggen heb maar qua tijd lukt dat niet. Momenteel nog te druk met andere dingen die ook met de stichting te maken hebben. En toch probeer ik weer te geven hoe mijn leven eruitzag voordat bekend werd dat ik GPA heb. Met de hoop dat door het zo open en eerlijk mijn verhaal te vertellen er meer bekendheid komt.

Beginnen maar bij het begin, daar hoort een stukje aan vooraf. Ongeveer een jaar.

In 2011 heb ik mijn diploma gehaald alsinterieurstyliste/coloriste. Een droom die uitkwam. Was als jong meisje altijdal bezig met dingen te veranderen en toen ik getrouwd was, veranderde ik ookmet enige regelmaat ons huis waar Jannes (mijn man) weleens dol van werd. En ikalleen maar genoot, ieder zijn ding. Dus toen ik mijn diploma op zak had, hadik nog niet echt een gedachte wat ermee te doen. Ja mensen helpen natuurlijk,alleen nog niet op wat voor manier. Was ook postbezorger, 2 dagen in de week.Dus het was luxe om dit erbij te kunnen doen en uit te vinden hoe. Voor eenbedrijf werken had ik persoonlijk niet zoveel trek in omdat je dan bij datbedrijf je inkopen moet doen. Dat zag ik niet zitten. Ging hier en daar watvrienden en familie helpen/advies geven. Totdat er gezegd werd dat een parketwinkelinteresse in mij had nadat hij mijn werk had gezien. 
Een gesprek gehad met het bedrijf maar dat is nietsgeworden. Was daardoor wel aan het denken gezet om een eigen bedrijf te beginnen.Dan was ik vrij waar ik voor, of met de klant inkopen zou gaan doen.

Half januari 2012 heb ik me ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Een logo laten ontwerpen en Ksenia (kleur styling en interieur advies) was geboren.

Had vele hobby’s: creatief bezig zijn, lezen, de tuin, uitgaan en dansen, skeeleren, maar ook hardlopen was een echte uitlaatklep. Had me ingeschreven om eindelijk in april mee te kunnen doen met de Cascaderun (hardloop evenement) in Hoogeveen. Niet dat ik zo’n sterke loopster was hoor, maar gewoon omdat het kan.

Bezig met netwerk opbouwen en ondertussen ook nog privé met duizend en een ding bezig. Dat was mijn kracht, actief zijn van vroeg tot laat.

In maart 2012, ongeveer, merkte ik dat het hardlopen niet meer zo lekker ging. Kon het niet meer volhouden en kreeg pijn in de benen, geen verzuring, andere pijn. Net alsof er klonten in de benen zat. Op een gegeven moment was ik na een paar honderd meter al kapot, toch steeds het rondje vol blijven houden op wilskracht. Dacht bij mezelf steeds van, het wordt vast beter. Maar dat werd het niet. Mijn lichaam voelde ook niet zo goed meer. Had het te druk om er aandacht aan te besteden, ging gewoon door met mijn bedrijf, privé actief en met mijn hobby’s natuurlijk. Moet toegeven dat deze drive voortkwam uit een eerder vervelend ongeluk waardoor ik jaren uit de running was. Had in 2008/2009 diverse behandelingen gehad die niet zonder risico waren maar bij mij gelukkig goed uitpakte. Zeer goed zelfs. Kreeg het gevoel weer opnieuw geboren te zijn. Had niet genoeg aan 24 uur per dag, gevoelsmatig had ik veel in te halen en wilde dat ook en deed dat ook.

Moest de cascade ticket verkopen. Dit was behoorlijk slikken. Had al menige keren langs de kant gestaan met de gedachte om deze run te kunnen lopen. Dat ging niet door, jammer dan volgend jaar maar. Heb ik weer een jaar om te trainen.

Ik wilde er niet aan toegeven dat mijn lichaam ziek was. Viel erg af, dat merkte ik wel maar welke vrouw vind dat erg om lekker slank te zijn! Dacht dit is mooi meegenomen. Had altijd honger, at bijna het dubbele portie en nog viel ik af. Had toch veel belangrijker dingen te doen om mij druk te maken over mijn lichaam? Net mijn eigen bedrijf als interieurstyliste opgezet dan ga je toch niet verpesten!!! Nee, heb jaren dingen niet kunnen doen wat ik graag wilden en nu ga ik er vol voor. En dat gebeurde dus ook letterlijk.

Werd steeds zieker, en hondsmoe. Allemaal van die kleine dingen, een hoest die niet weg ging, dacht dat ik de kinkhoest had. Ja was mijn eigen arts. Bloedneuzen waarbij theedoeken aan te pas kwam. Blaren in de mond. Oorontsteking steeds terugkerend en mijn keel deed pijn. En steeds weer slijm. Er was geen bisolvon aan te slepen. Bij de Kruidvat zeiden ze op een gegeven moment dat ik misschien beter naar de huisarts kon gaan. “Komt goed,”zeg ik, en ging weer verder, maar niet naar de huisarts.

In het voorjaar had ik me ook op gegeven voor Lifelines. Daar krijg je allerlei onderzoeken en na een tijdje krijg je dan de uitslag. Had net de hele dag bij onze dochter doorgebracht toen de uitslag bij de post zat. Er was een afwijking geconstateerd in urine en bloed. Het was verstandig om contact op te nemen met de huisarts. Waarschijnlijk had ik bloedarmoede en blaasontsteking. Dus toch maar de tijd genomen om naar de huisarts te gaan. Dat was het begin van het abonnement bij de huisarts en ziekenhuis. Achteraf.

De huisarts had de uitslag ook en vond het wel meevallen. Hij vroeg of ik verder nog klachten had toen vertelde ik het hem dat ik me al een tijdje niet lekker voel en wat hoestte. Hij vroeg wat voor werk ik deed, vertelde het een en ander en zijn antwoord was dat dat wel erg veel was en maar wat rustiger aan moest gaan doen. En ik kon weer gaan. Met terugkerende regelmaat was ik grieperig en mijn conditie holde achteruit. Dus maar weer naar de huisarts. Oké, kon wel bloedprikken op bloedarmoede en urine kon ik ook na laten kijken maar eigenlijk vond de huisarts dat niet nodig, maar als ik daarop stond kon dat. Ja daar sta ik op, de uitslag van Lifelines was er niet voor niets. Week later weer terug. Jaaaa…. Er was een lichte bloedarmoede maar niet nodig om daar pillen voor te geven. Kon het ook met voeding doen. En de urine was ook goed. Of ik weleens de temperatuur gemeten had vroeg hij omdat ik aangaf dat ik ’s nachts badend van het zweet in bed lag, wakker ervan werd en schone kleren aan moest doen. Nee dat heb ik niet gedaan… “Heb je wel een thermometer dan?” “‘Ehhh ja.”  “Waarom heb je die dan?”  Oké, daar heeft hij een punt. Dus vanaf toen trouw temperatuur meten, ook ’s nachts. Waren geen extreme hoge waarden dus dat bracht ook niets. Heb in die tijd zoveel appelstroop, bloemkool, broccoli, melk, speciale ijzerdrankjes (niet te drinken maar ja alles voor fit worden), alles wat maar enigszins op het internet aangaf wat goed was voor bloedarmoede. Toen ik klein was had ik ook regelmatig bloedarmoede en moest ik van mijn vader pleegzusterbloedwijn drinken. Misschien kennen jullie dat wel. Dus ook flessen daarvan gekocht, zou er nog alcoholist van worden, zoveel dronk ik dat. Toch maar weer naar de huisarts. Kon pillen krijgen. Het bloed was niet afwijkend maar toch de pillen om te kijken of dat wat hielp. En nog maar weer eens bloedprikken…. En nog eens en nog eens……

Kreeg om de haverklap de griep en zelfs een grote ontsteking in de mond. In het bovenste gehemelte had ik pijn, blijkt dat een ontsteking te zijn dus de tandarts verwees me door naar de kaakchirurg. Dat moest met spoed, alle kaakchirurgen hadden een wachtlijst. Tenslotte kon ik er in Zwolle tussen. Verdoving erin en snijden maar. Blijkt de ontsteking groter te zijn dan op de foto te zien, gevolg 7 hechten in de mond!!  Pillen mee voor de pijn…. Reageerde ik daar weer hevig op. Dus op zondag morgen maar naar de spoeddienst gereden. Pillen erbij gekregen die de bijwerkingen onderdrukten want die antibiotica die was voorgeschreven moest ik toch echt slikken.

Ging alleen maar achteruit, werd benauwd bij de kleinste inspanning en de bisolvon deed zijn werk ook niet meer. Weer in de auto, was eigenlijk niet meer verantwoord, weer naar de huisarts. Hij wist nog steeds niet volgens mij wat hij met me aan moest. ‘Ga nog maar eens bloedprikken, dan ga ik het nu op andere dingen laten onderzoeken’. Nog maar weer naar Hoogeveen. Zou over een paar dagen de uitslag krijgen.

Totdat vrijdagnacht alles veranderde. Kreeg vreselijke pijn in mijn borst, Jannes had nachtdienst dus alleen thuis, wist me geen raad. Menige ibuprofen geslikt, niets hielp. Heb de nacht rechtop zittend tegen de muur, en met mijn vuist op mijn borst gedrukt, proberend de pijn weg te drukken, doorgebracht. Tegen de morgen was de pijn zover gezakt dat ik een beetje kon liggen. Toen Jannes thuis kwam zag hij gelijk dat het niet goed ging en wilde met me naar de huisartsenpost. Hoewel ik wel voelde dat het niet klopte, heb ik dat afgewimpeld met, blijf wel wat langer liggen. De zaterdag martelend doorgekomen, ’s avonds is mijn zus geweest als oppas omdat Jannes nog een nachtdienst had. Die nacht was ik wel zo vermoeid dat ik redelijk heb kunnen slapen. Alleen toen ik opstond was ik nog helemaal stuk. Niet die vreselijke pijn meer van vrijdagnacht, maar bekaf, hondsberoerd, lamlendig alles deed pijn. In het ziekenhuis vertalen ze dat naar algehele malaise.

Zondag ook door gekwakkeld en de volgende dag, maandag 17 september 2012 maar weer naar de huisarts, nu vanwege de erge pijn van vrijdagnacht.

Huisarts onderzoekt me. Longen zijn schoon, hart is goed. Bloeduitslag van de vrijdag ervoor was ook niets raars te zien. Jannes was mee, en zei dat hij erop stond dat ik doorverwezen werd. “Dat snap ik,” zei de dokter, “maar wat wil je dan? Waar moet ik haar heen sturen. Heb veel laten onderzoeken en de uitslagen zijn goed.” Nog wat aangedramd. “Nou waar zal ik u dan naar toe sturen? Zullen we een longfoto laten maken omdat u ook wat hoest? Laat dan ook gelijk even bloedprikken.”

Nog maar weer eens richting Hoogeveen, ziekenhuis Bethesda. Eerst bloedprikken, maakte ik een opmerking van, “Ben hier vrijdag ook geweest kunnen jullie dat niet gebruiken? Volgens mij kunnen jullie wel bloedworst maken van alles wat ik heb gegeven.” Vonden ze niet grappig….

Foto maken, gelukkig was het daar niet druk en was ik zo aan de beurt.

Heb thuis de wasmachine weer aan gezet en gedaan wat lukte. Dat was erg weinig. Lag net op de bank bij te komen toen de telefoon ging. “Ja, met dokter…. Heb net telefoon gekregen van de longarts, zij wil je zo spoedig mogelijk zien.” Zeg, dat is prima. “Hoe laat morgenvroeg?” Het was nl al 16.00 uur geweest. “Nee,” zegt de dokter, “zij verwacht je nu en neem je pyjama maar mee.”

Ooo……. Oké… nou dan gaan we maar nu. Onze kinderen, Janita en Jan een sms’je gestuurd dat ik naar het ziekenhuis moest maar verwachte dat ik met een kuurtje wel weer snel thuis zou zijn. Dat liep totaal anders…………

Wordt vervolgd.